Łowcy dużych drapieżników wiedzą, że na swoje ofiary czyhają one przy dnie. Czy to w jeziorze, czy w rzece bardzo często stoją w najgłębszych miejscach, które dla zdecydowanej większości sztucznych przynęt są niedostępne. Właśnie z myślą o łowieniu największych i zarazem najostrożniejszych szczupaków, sumów, sandaczy i okoni firma Rapala wypuściła na rynek nowy model woblera o symbolu DT (Dives to, po angielsku: dawać nura, pikować). Jego twórcą jest David Fritts, amerykański autorytet w dziedzinie spiningu, konstruujący przynęty już od 30 lat.

Ryby drapieżne, o czym się już przekonaliśmy, lubią przynęty nie tylko te które wibrują ogonami.

Pierwszy raz sięgnąłem po cykady, gdy szukałem dobrej przynęty do połowu drapieżników pod lodem. Namówił mnie do tego przypadkowo spotkany wędkarz. Łowił właśnie cykadami i szło mu to nad wyraz dobrze. W krótkim czasie wyjął z przerębla kilkanaście okoni i krótkiego szczupaka. Zaintrygowało mnie, zwłaszcza że o popularności cykad w USA naczytałem się już wcześniej. Najskuteczniejszy ich typ, o ciężarze 1/16 uncji (1,75 g), był w niektórych stanach zabroniony. W czym tkwił sekret tej niezwykłej przynęty? Tego właśnie postanowiłem się dowiedzieć i zacząłem sam robić cykady.

Wspomnienia o pierwszych wyprawach na północ wiążą się z czasem kilkudziesięciu lat do tyłu. Mało, albo lepiej powiedziane, prawie nic wiedziałem o troci, a bardzo chciałem ją złowić. Prawie nic na temat tej ryby nie pisano, niewielu też było we Wrocławiu łowców tej ryby, którzy mogli coś sensownego poradzić. W pierwszych latach pogoni za nią płaciłem więc frycowe. Nieprzespane noce w pociągu, hotele, przygodne kwatery, kilometry w nogach, setki zerwanych blach i ani jednej złowionej ryby.

Robiąc woblery, połączył ze sobą dwie swoje pasje: obserwację przyrody i ciągłe ulepszanie przynęt. Dzięki temu z rąk pana Dariusza Wrzeszcza wychodzą coraz to nowe  woblery, a każdy łowniejszy od poprzedniego.