Podobnie ma się rzecz z okoniami, z tą tylko różnicą, że biorą one nie tylko z opadu, ale również wtedy, gdy przynęta jest długo przetrzymywana w bezruchu lub zostaje raptownie podciągnięta. Takie brania też są najlepiej widoczne na żyłce.
Uwielbiam wracać do jezior, niedostępnych oczek i rzeczek Suwalszczyzny. Przeżyłem tam wiele wspaniałych przygód, nie tylko wędkarskich. Celem moich wypraw były jeziora na skraju Puszczy Augustowskiej. Niektóre są duże, a więc i kapryśne. Silne wiatry spychajĄ łodzie dobrze zakotwIczone, ryby zaszywają się w zakamarkach i nie chcą żerować. Jak to na dużej wodzie. Ale tam właśnie z 12-metrowej głębi wyciągam leszcze. Płocie też niczego sobie.
Wędkowanie z łodzi jest równie niebezpieczne, jak jazda samochodem z niesprawnymi hamulcami, a jednak to niebezpieczeństwo często bagatelizujemy, co niestety widać nad wodą.
Pierwszym powodem, dla którego zacząłem sam odlewać główki jigowe, była oszczędność pieniędzy. Okonie i sandacze nie siedzą w miejscach wolnych od zawad. Kochają zatopione drzewa, a jeszcze bardziej dno usłane dużymi kamieniami, o średnicy pół i więcej metra, wśród których leży dużo drobnych kamieni, tak zwanych kocich łbów. Trzeba bardzo dokładnie rozpracować dno, żeby w takich warunkach udało się kilkakrotnie przeprowadzić przynętę.
Już kilkanaście lat temu wędziska z włókna szklanego zaczęły powracać do łask. Producenci dostrzegli bowiem, że liczba reklamacji z powodu złamania, w porównaniu do wędzisk z włókna węglowego, była znikoma. Kijami szklanymi można było rzucać nawet cegłą, gdy tymczasem waga przynęty na kiju węglowym musiała się mieścić w parametrach podawanych na blanku.
Kontakt
O nas
Zachęcamy do obejrzenia filmów, na któych redaktor naczelny Wiesław Dębicki opowiada o histori czasopisma Wędkarz Polski oraz sprawach z tym powiązanych.