Podobnie ma się rzecz z okoniami, z tą tylko różnicą, że biorą one nie tylko z opadu, ale również wtedy, gdy przynęta jest długo przetrzymywana w bezruchu lub zostaje raptownie podciągnięta. Takie brania też są najlepiej widoczne na żyłce.

Wędkowanie z łodzi jest równie niebezpieczne, jak jazda samochodem z niesprawnymi hamulcami, a jednak to niebezpieczeństwo często bagatelizujemy, co niestety widać nad wodą.

Już kilkanaście lat temu wędziska z włókna szklanego zaczęły powracać do łask. Producenci dostrzegli bowiem, że liczba reklamacji z powodu złamania, w porównaniu do wędzisk z włókna węglowego, była znikoma. Kijami szklanymi można było rzucać nawet cegłą, gdy tymczasem waga przynęty na kiju węglowym musiała się mieścić  w parametrach podawanych na blanku.

Pierwszym powodem, dla którego zacząłem sam odlewać główki jigowe, była oszczędność pieniędzy. Okonie i sandacze nie siedzą w miejscach wolnych od zawad. Kochają zatopione drzewa, a jeszcze bardziej dno usłane dużymi kamieniami, o średnicy pół i więcej metra, wśród których leży dużo drobnych kamieni, tak zwanych kocich łbów. Trzeba bardzo dokładnie rozpracować dno, żeby w takich warunkach udało się kilkakrotnie przeprowadzić przynętę.